Köyümüzde Harun amcanın sekiz oğlu ve iki kızı var. Harun bey çocuklarını okutur ve bu konuda hiçbir özveriden kaçınmaz. Çarşıdan ev kiraları, köyden yiyecek ve yakacak taşır. Çocuklarının hasta olmaması için didinir, onların kol kanat gerer. Kolay değil, yedi çocuk ortaokulda okutmak. Harun amca işi olmayacak başarır. Gençlerden mühendis, subay, öğretmen ve sanatkâr olanlar vardır. Baba sevinci içindeki eşi ile İzmir’e gelir. Oğlu mühendis, gelin hanım ise hekimdir. Bu sırada evde öğrenen bilim ve uzay konusunda sohbet etmektedirler. Baba Harun bey konuyu kulak misafiri olur. Söze karışır ve “Uzaya gitmek günahtır, Allah buna izin vermez” der. Konuklar şaşkınlıkla bakarlar ve Harun beyi göz ucu ile süzerler. Söz sırası oğlu İhsan’a geldi. Kendisinden açıklamayı belirtir. Konukların yanında mahcup olmuştur ve utanmıştır. Babasını göstererek “Bu köylü kılıklı bunak, benim köyümdendir. Köyde bana hizmet eder, marabalık yapar” der. Bu sözlerini söyleyen Harun amca, çok kötü olur. Evlendiğinden bu sözlerin bulunması ona ö’lümden daha ağır geliyor..
Gör-sele do2’kunup geçiniz