Balıkesir’de Ali Sururi İlkokulu Karşısındaki Boşlukta, Ayakkabı Tamircisi, Kır, Pala Bıyıklı Bir İhtiyar Olan Cevdet Akalp Dede Vardı. Bir Sohbet Sırasında Konu Çanakkale’ye Gelince, Ağlamaya Başladı ve Şunları Anlattı:
-Rahmetli Babam, Hâfız Ali, ÇANAKKALE’ DE Kaldığında Anamın Karnında Yedi Aylıkmışım. Babamı Hiç tanımadım. Bir Fotoğrafı Bile Yoktu. O Günler Çok Zor Günlerdi. Çocukluğumuz Hep Ekmek Peşinde Geçti.
Ama Annem, Benim Çocukluğumdan İtibaren Her Nereye Gidecek Olsa, Yanıma Gelir ve:
-Oğlum, Ben Pazara Gidiyom, Baban Gelirse Beni Hemen Çağır Ha ..!
-Ben Teyzengile Gidiyom, Baban Gelirse Beni Hemen Çağır Ha ..!
-Ben Komşulara Gidiyom, Baban Gelirse Beni Hemen Çağır Ha..! Derdi.
Annem , Babamı Hep Bekledi Durdu.
Büyüdüm, Dükkan açtım, Annem Yine Her Bir Yere Gidişinde, Dükkana Gelir, Gideceği Yeri Söyler ve ”Baban Gelirse, Beni Hemen Çağır Ha ..!” derdi.

Aradan Yıllar Geçti, Anacığım İhtiyarladı, Durumu Ağırlaştı, Ölüm Döşeğinde Bizimle Helâlleşti.
– Bana İyi Baktınız, Hakkınızı Helâl Edin . Dedi.
Bana Dönüp Yavaşça:
– OĞLUM, BABAN GELİRSE , ANNEM SENİ HEP BEKLEDİ, DE … Dedi.
Birden İrkilerek Doğruldu ve Kapıya Doğru Gülümseyerek,
– HOŞ GELDİN BEYİM , HOŞ GELDİN … ” DİYEREK, RUHUNU TESLİM ETTİ …
Kaynak : tezcansite.wordpress.com